كل يوم الصبح كنتم بتشوفوه هيئته الضايعة وكلامه الكتير و حركاته الغريبة و سخريته المره و مع ذلك عمر ما حد عرفه. ماحدش فيكم كان مهتم يعرفه لانه مش اكتر من شحات ...
كل يوم يجى يقف على نفس الناصية يطلع عدته ويبتدى عرضه. ناس شافته مسلى ، ناس شافته مثير للشفقة ، قليلين قوى قالوا عليه فنان. و فى اخر النهار لما يخلص مجموعة حركاته واسحاره اللى بتأكله عيش والعيال تضحك والكبار ترميله القروش ، يروح لامم عدته و بدل ما يروح بيتهم يغير هدوم الشغل ويقعد على القهوة.
ناس كتير تتكلم وهو يسمع ويسمع بس محدش مستنى حكياته ، مستنيين تعاطفه و نصيحته بس مش عايزين يسمعوا حاجة عن حياته المملة. كان وجوده اساسى للناس .. كل الناس اللى بتقعد معاه شايفين انهم محور الكون ووجوده كان اد ايه خفيف على قلوبهم مديهم كل الاهتمام و مش مستنى حاجة منهم.
و فى يوم من الايام وهو بيسحر بص فى عيون الناس و شاف طفل صغير .. طفل فى عينيه التحدى بيبص عليه بشفقة اول مرة يشوف نظرة شفقة ليه غير فى المراية. بعد العرض لم حاجته و روح بيته ومقعدش على القهوة. وقف بص فى المراية تانى ومشافش نظرة الشفقة شاف نظرة كره اكتر ما هى نظرة عتاب.
تانى يوم اتلمت الناس وسألت عليه و اليوم اللى بعده واللى بعده. مين هيعمل السحر .. مش قضية اكيد فى غيره على ناصية تانية. مين هيسمع الحكايات على القهوة .. اكيد ممكن يلاقوا حد ولو بالفلوس. يوم والتانى ومحدش بقى يسمع اسمه مش علشان نسيوه لأ علشان محدش اهتم يسأل عن اسمه قبل كده.
!!!!! يا ترى انت فين ياللى متتسماش
